TERESIENHOF

W Łodzi

takie okazałe kamienice nazywamy pałacami.

Jeszcze całkiem niedawno one także

ulepione były z czarnego tynku

i poobłupywanych sztukaterii.

I tutaj

z resztek napisu można odcyfrować końcówkę

–HOF.

Do okien,

którymi pałac patrzy na świat

tu i ówdzie doklejono sztuczne rzęsy:

sznurki z suszącą się bielizną.

Na dole,

pośrodku ulicy, jakiś Turek (a może Kurd)

dusi jakiegoś Serba (a może Chorwata).

Tarzają się pomiędzy samochodami;

Rzężące głoski

wypadające ze ściśniętych gardeł

(gniew, lęk, palce tego drugiego)

nie pozwalają odróżnić kto jest kim?

Kto jest Tożsamym, a kto Innym?

Kto kogo wyklucza?

Z perspektywy wysokich pięter pałacu.

obaj są równi.

Czekam na interwencję. Na to

aż przyjedzie policja,

aż przyjdą ich żony,

aż wsadzą ich do radiowozu,

aż zapędzą do domów

pokrzykując z zażenowaniem swoje

„Ausweiss bitte” „Wstydził byś się,

taki stary a taki głupi” „Name? Vorname?”

„Do pracy byś wreszcie poszedł jakiejś”itp.

w swoich narodowych językach.

Samochody

powoli przejeżdżają mimo,

jakaś Murzynka przechodząc

stara się zasłonić swoje dzieci

przed widokiem tych zmagań

z samotnością i bezsensem.

Dzieci i tak nie są zainteresowane;

przywykły do jednego, drugiego

a także scen przemocy.

I ja odchodzę od okna.

Jest mi żal.