Coś na kształt powitania


Pomimo pewnych posiadanych zadatków nie jestem ekscentrykiem, dlatego pisanie o sobie sprawia mi prawdziwy kłopot. Wszystkie zawiłości i pułapki, jakie skrywa zaimek osobowy „ja”, są po prostu deprymujące, obawiam się więc, iż to, co nastąpi poniżej, zapewne nie usatysfakcjonuje wszystkich.

Zaczęło się od pisania wierszy, gdzieś na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Z czasem naiwną żarliwość i wzięte nie wiadomo skąd przekonanie, że mam coś do powiedzenia, zacząłem uzupełniać wiedzą płynącą ze studiów oraz bolesnych doświadczeń. Jedno i drugie wyszło mi w gruncie rzeczy na zdrowie, choć wydaje się (a z czasem zamienia się to w przekonanie), że do wielu rzeczy i pojęć, nadal jeszcze nie dorosłem. Ale staram się. Naprawdę się staram, choć na pewno znajdą się tacy, którzy powiedzą, że wcale tego nie widać.

Pomimo tego, iż zaczęło się od pisania wierszy, tak naprawdę nie uważam się za poetę, ponieważ nie wierzę w istnienie poezji jako powszechnika. Termin „poezja” oznacza dla mnie zbiór wierszy i innych tekstów uznawanych za poetyckie z racji tego, iż zostały stworzone w myśl ogólnie przyjętych reguł uznawanych za reguły tworzenia tekstów poetyckich. Trochę to zapętlone: tekst jest poetycki dlatego, że ogólnie przyjęło się uznawać zasady jego konstrukcji za zasady tworzenia utworów poetyckich. Ja jednak uważam, że tak to właśnie działa.

Po co więc zacząłem je pisać? Od samego początku zależało mi bardziej na wypowiedzeniu się, a forma wiersza ma to do siebie, że zazwyczaj jest krótsza od np. takiego eseju. Nie oznacza to, że trzeba się przy wierszu mniej napracować intelektualnie jak przy eseju, za to odpada dużo pracy fizycznej, jaką niewątpliwie jest konieczność żmudnego stawiania liter.

Łatwo więc całą rzecz skwitować: wiersze piszę z lenistwa. Ale – jak już powyżej zapewniałem – staram się nad sobą pracować, zamierzam wziąć się za bardziej „dojrzałe” formy pisarstwa, tudzież za jakąś ogólnie rozumiana publicystykę. I po to, między innymi, zaistniała potrzeba stworzenia blogu, do którego serdecznie zapraszam.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Ścieżki Zacharego. O tomiku "Kim jest Zachary?" Joanny Wicherkiewicz.

  Dygresja zamiast wstępu Tytuł książki poetyckiej Joanny Wcherkiewicz, Kim jest Zachary? tylko z pozoru brzmi niewinnie. Pytanie o czyjąś tożsamość zadajemy w odniesieniu do innych osób po wielokroć, i po wielokroć skupiamy się na rozmaitych jego aspektach nie zwracając na co dzień uwagi na to, jakie istotnie ważkie problemy ono zawiera. Tymczasem zagadnienie tożsamości to coś, co w literaturze obecne jest od zawsze – i od zawsze poza jej granice wykracza. „ O tym jak istotne jest to zagadnienie świadczy choćby to, że występuje ono nieustannie w rozmaitym natężeniu u kolejnych myślicieli i poetów” – pisze w jednym ze swoich artykułów filozof, dr Włodzimierz Zięba. [1] Wystarczy powrócić myślą do początków, np. do Odysei Homera, gdzie widzimy głównego bohatera w jaskini cyklopa, Polifema. Gdy potwór zadaje Odyseuszowi pytanie, kim on jest, jakie jest jego imię? Ten odpowiada „Nikt”. Polifem uwierzył chytremu Grekowi i stało się to przyczyną jego porażki, ale przede wszystkim wy
Czytaj więcej

Wieniedikt Jerofiejew – pijak, pisarz, misjonarz

Wydawać by się mogło, że twórczość Wieniedikta Jerofiejewa jest w Polsce znana i popularna. Przede wszystkim jego najsłynniejsze dzieło, Moskwa-Pietuszki , które przyniosło mu światową sławę. Jednakże, gdy rozmawiam z ludźmi, którzy zdają się być jego miłośnikami, okazuje się, że tak naprawdę niewiele na ten temat wiemy. Nie ułatwia sprawy fakt, iż sam Jerofiejew znany był ze skłonności do konfabulacji na swój temat i rozpuszczał różne wersje dotyczące niektórych fragmentów swojego życia. Może to właśnie sprawia, że nie doczekał się jak dotąd solidnej biografii, a za to sporej liczby rozmaitych szkiców biograficznych rozproszonych głównie po Internecie, ale i również po dość licznych w Rosji publikacjach poświęconych jego twórczości i jego sylwetce. Fenomen Wieniedikta Jerofiejewa jest bowiem nieustannie żywy w rosyjskiej literaturze i powiązanych z nią naukach. Dla niektórych zagadnienia związane z jego twórczością i jego sylwetką stały się dziełem życia, jak np. dla Eduarda Właso
Czytaj więcej

PAN SPOZA I RASIZM

Pan Spoza często był zapraszany  do miłych ludzi, chwalony i komplementowany. Często też użalano się nad nim („Och, jaki on biedny, prześladowany”) nawet wtedy, gdy mówił, że nie jest wcale źle: że ma pracę („Och, ten wyzysk!”), że ma rodzinę („Och, to zacofanie!”), że ma przyjaciół („Wykluczenie!”). Pan Spoza także chciał być miłym dla miłych ludzi. Często rozmawiali o wolności i o tym, że każdy powinien mieć prawo do własnego zdania i do wyrażania swoich poglądów. Kiedyś powiedział: „Nie podoba mi się, że nie macie żon, choć macie dzieci i że współżyjecie ze sobą nawzajem. Nie mogę i nie chcę wam niczego zabraniać, ale uważam, że to niedobrze”. I tak pan Spoza został rasistowskim suprematystą.
Czytaj więcej