Coś na kształt powitania


Pomimo pewnych posiadanych zadatków nie jestem ekscentrykiem, dlatego pisanie o sobie sprawia mi prawdziwy kłopot. Wszystkie zawiłości i pułapki, jakie skrywa zaimek osobowy „ja”, są po prostu deprymujące, obawiam się więc, iż to, co nastąpi poniżej, zapewne nie usatysfakcjonuje wszystkich.

Zaczęło się od pisania wierszy, gdzieś na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Z czasem naiwną żarliwość i wzięte nie wiadomo skąd przekonanie, że mam coś do powiedzenia, zacząłem uzupełniać wiedzą płynącą ze studiów oraz bolesnych doświadczeń. Jedno i drugie wyszło mi w gruncie rzeczy na zdrowie, choć wydaje się (a z czasem zamienia się to w przekonanie), że do wielu rzeczy i pojęć, nadal jeszcze nie dorosłem. Ale staram się. Naprawdę się staram, choć na pewno znajdą się tacy, którzy powiedzą, że wcale tego nie widać.

Pomimo tego, iż zaczęło się od pisania wierszy, tak naprawdę nie uważam się za poetę, ponieważ nie wierzę w istnienie poezji jako powszechnika. Termin „poezja” oznacza dla mnie zbiór wierszy i innych tekstów uznawanych za poetyckie z racji tego, iż zostały stworzone w myśl ogólnie przyjętych reguł uznawanych za reguły tworzenia tekstów poetyckich. Trochę to zapętlone: tekst jest poetycki dlatego, że ogólnie przyjęło się uznawać zasady jego konstrukcji za zasady tworzenia utworów poetyckich. Ja jednak uważam, że tak to właśnie działa.

Po co więc zacząłem je pisać? Od samego początku zależało mi bardziej na wypowiedzeniu się, a forma wiersza ma to do siebie, że zazwyczaj jest krótsza od np. takiego eseju. Nie oznacza to, że trzeba się przy wierszu mniej napracować intelektualnie jak przy eseju, za to odpada dużo pracy fizycznej, jaką niewątpliwie jest konieczność żmudnego stawiania liter.

Łatwo więc całą rzecz skwitować: wiersze piszę z lenistwa. Ale – jak już powyżej zapewniałem – staram się nad sobą pracować, zamierzam wziąć się za bardziej „dojrzałe” formy pisarstwa, tudzież za jakąś ogólnie rozumiana publicystykę. I po to, między innymi, zaistniała potrzeba stworzenia blogu, do którego serdecznie zapraszam.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Z okazji 80 rocznicy Powstania Warszawskiego zamieszczam fragment mojego posłowia do książki Hanny Marczewskiej Zapiski z Powstania Warszawskiego na Bielanach .  Od Miletu po Warszawę. Refleksje nad noumenon heroizmu (Fragmenty)   Czas i miejsce akcji. Struktura historii Akcja tej pasjonującej opowieści zaczyna się na Bielanach. Czas – Powstanie Warszawskie, jeden z najbardziej heroicznych zrywów w historii Polaków. Wydaje się, iż historia Powstania jest dość dobrze rozpoznana i opisana, jednak nadal nie dość suplementów, wspomnień, dopowiedzeń, które tę wiedzę uzupełniają, czynią ją bardziej spoistą i uświadamiają specyfikę tego zrywu. Jest to ważne, ponieważ z rozmaitych powodów, Powstanie staje się ze współczesnego punktu widzenia coraz bardziej niezrozumiałe. Co więcej: dzieje się tak nie z winy samej historii, a zmian w sposobie myślenia, jakie zachodzą wraz z upływem dekad i przemarszem pokoleń. Z dzisiejszego punktu widzenia świat, i dotyczące go wydarzenia, zd...
Czytaj więcej

Ścieżki Zacharego. O tomiku "Kim jest Zachary?" Joanny Wicherkiewicz.

  Dygresja zamiast wstępu Tytuł książki poetyckiej Joanny Wcherkiewicz, Kim jest Zachary? tylko z pozoru brzmi niewinnie. Pytanie o czyjąś tożsamość zadajemy w odniesieniu do innych osób po wielokroć, i po wielokroć skupiamy się na rozmaitych jego aspektach nie zwracając na co dzień uwagi na to, jakie istotnie ważkie problemy ono zawiera. Tymczasem zagadnienie tożsamości to coś, co w literaturze obecne jest od zawsze – i od zawsze poza jej granice wykracza. „ O tym jak istotne jest to zagadnienie świadczy choćby to, że występuje ono nieustannie w rozmaitym natężeniu u kolejnych myślicieli i poetów” – pisze w jednym ze swoich artykułów filozof, dr Włodzimierz Zięba. [1] Wystarczy powrócić myślą do początków, np. do Odysei Homera, gdzie widzimy głównego bohatera w jaskini cyklopa, Polifema. Gdy potwór zadaje Odyseuszowi pytanie, kim on jest, jakie jest jego imię? Ten odpowiada „Nikt”. Polifem uwierzył chytremu Grekowi i stało się to przyczyną jego porażki, ale przede wszystki...
Czytaj więcej

* * *

  Życie jest głupie i uparte. Odradza się gdziekolwiek bądź na poczekaniu. Kwitnie, zmienia formy, gatunki, style bycia, a jednak trwa niezmiennie na odwiecznych prawach. Śmierć jest cierpliwa. Zawsze wyczeka odpowiedniej chwili: chwili słabości, niewiary lub przesadnego entuzjazmu. Wybierze odpowiednią strategię. Zaatakuje znienacka lub na odwrót, z daleka będzie dawała znaki paraliżując grozą. Wydawać by się mogło, że śmierć zawsze bierze co swoje, prośbą, groźbą lub pokusą, lecz okazuje się później, że życie znów odradza się gdziekolwiek bądź na poczekaniu. 
Czytaj więcej