POCZĄTEK NOWEJ EPOKI


Uczeni dziś twierdzą,
że to nie były narody
we współczesnym rozumieniu.
Raczej grupy złączone wspólnym interesem,
rzadziej językiem.
Od Bałtyku po Peloponez,
od Anatolii po Luzytanię
przemierzały Wschodnie i Zachodnie Cesarstwo.
Zwabieni wizją pokoju i dostatku
tłumnie przekraczali granice
państw, praw i obyczajów.
Bizancjum jakoś się oparło
lecz jego zachodnia siostra
nie wytrzymała ciężaru swojej gościnności.
Kiedy po długotrwałym oblężeniu
cesarz Arkadiusz otworzył bramy Rzymu
barbarzyńcy ujrzeli, jak hordy mieszkańców
polują na siebie po ulicach Wiecznego Miasta
by wzajemnie się pożerać.
Ironia losu: ich wódz, Alaryk,
oblegał je dla zdobycia żywności.
To wszystko nie przydarzyło się
ani przez parę lat, ani parę dekad.
Dwieście lat bez mała
przychodzili, wracali,
osiedlali się tu i tam.
Swoje prawa wynosili ponad miejscowe,
Lex Romana pozostawiając bezradnym tubylcom.
Zakładali państwa
pobłażliwie niedostrzegane
przez imperatorów i basileosów.
To wszystko działo się dawno ‑
półtora tysiąca lat temu.
Znowu modny na europejskich uniwersytetach
Karol Marks powiadał,
że historia nigdy się nie powtarza.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

PAN CYSORZ I JEGO DUSZA

Cesarz Hadrian na łożu śmierci pisząc swój słynny wiersz troszczył się najwyraźniej nie tyle o swoją doczesność, ile o coś, co nazywa duszyczką, a raczej nie było integralną częścią jego osobowości. Ta animula Jego Cesarskiej Mości była, jak wynika z tekstu utworu, raczej rezydentką, która po śmierci swego nosiciela będzie musiała się gdzieś podziać. Ciekawe iż ów fakt zaczął być przedmiotem troski Najjaśniejszego Pana. Animula, vagula, blandula Hospes comesque corporis Quae nunc abibis in loca Pallidula, rigida, nudula, Nec, ut soles, dabis iocos. W przekładzie Zygmunta Kubiaka (ponoć najlepszym spośród ogólnie dostępnych) wiersz ten brzmi w taki sposób: Duszyczko, kochana wędrowniczko, Ciała gościu i wspólniczko, W jakie ty strony odejdziesz, Bladziutka, naga, zziębnięta, Gdzie żartować jak zwykle nie będziesz. Tłumacz, podążając za myślą autora wiersza, wyraźnie pisze, iż dusza jest „gościem ciała i wspólniczką” (w angielskim przekładzie Byrona przedstawiana jest ...
Czytaj więcej

* * *

  Życie jest głupie i uparte. Odradza się gdziekolwiek bądź na poczekaniu. Kwitnie, zmienia formy, gatunki, style bycia, a jednak trwa niezmiennie na odwiecznych prawach. Śmierć jest cierpliwa. Zawsze wyczeka odpowiedniej chwili: chwili słabości, niewiary lub przesadnego entuzjazmu. Wybierze odpowiednią strategię. Zaatakuje znienacka lub na odwrót, z daleka będzie dawała znaki paraliżując grozą. Wydawać by się mogło, że śmierć zawsze bierze co swoje, prośbą, groźbą lub pokusą, lecz okazuje się później, że życie znów odradza się gdziekolwiek bądź na poczekaniu. 
Czytaj więcej

Ścieżki Zacharego. O tomiku "Kim jest Zachary?" Joanny Wicherkiewicz.

  Dygresja zamiast wstępu Tytuł książki poetyckiej Joanny Wcherkiewicz, Kim jest Zachary? tylko z pozoru brzmi niewinnie. Pytanie o czyjąś tożsamość zadajemy w odniesieniu do innych osób po wielokroć, i po wielokroć skupiamy się na rozmaitych jego aspektach nie zwracając na co dzień uwagi na to, jakie istotnie ważkie problemy ono zawiera. Tymczasem zagadnienie tożsamości to coś, co w literaturze obecne jest od zawsze – i od zawsze poza jej granice wykracza. „ O tym jak istotne jest to zagadnienie świadczy choćby to, że występuje ono nieustannie w rozmaitym natężeniu u kolejnych myślicieli i poetów” – pisze w jednym ze swoich artykułów filozof, dr Włodzimierz Zięba. [1] Wystarczy powrócić myślą do początków, np. do Odysei Homera, gdzie widzimy głównego bohatera w jaskini cyklopa, Polifema. Gdy potwór zadaje Odyseuszowi pytanie, kim on jest, jakie jest jego imię? Ten odpowiada „Nikt”. Polifem uwierzył chytremu Grekowi i stało się to przyczyną jego porażki, ale przede wszystki...
Czytaj więcej