PAGANES

Jacy brzydcy są paganes,

jacy prowincjonalni.

Ze swych wiosek przynoszą nam

dar żniwny i wstyd.

Pielęgnujemy obraz świata,

splątany gąszcz przycinamy

w równo ułożone klomby,

a oni wciąż i wciąż i wciąż

sypią nam chwast pod nogi.

Jacyż niezgrabni są paganes,

jaka jest śmieszna ich niezdarność

na tle marmurowych portyków,

na tle szklanych fasad wieżowców.

W jakiż zabawny sposób

gubią się w labiryncie

najnowszych koncepcji człowieka,

poglądów na sztukę,

ekonomię, porządek społeczny.

Jacyż niewdzięczni są paganes

i jacy drażliwi.

Poświęcamy im tyle uwagi;

z jubilerską precyzją szlifujemy

coraz to nowe określenia ich wad:

od ciemnoty do ksenofobii,

od zabobonu po klerykalizm,

od zaściankowości po wykluczenie społeczne.

A oni nie chcą patrzeć na nas z uwielbieniem.

Ich oczy są jak zmatowiała tafla lustra,

ich twarze – jak bruzdy ziemi.

Tej ziemi.