NATURA ZAWSZE WSPIERA



– Ja już nie mogę… Naprawdę!
– Przecież z to dla twojego zdrowia.
– Wytrzymasz, wytrzymasz. Jeszcze będziesz nam dziękował.
– Naprawdę nie mogę. Łaaaa!!! Pieczeee!!!
– No patrz na niego, jaki mazgaj.
– Chcesz umrzeć na raka? Trzymaj go mocniej.
– Trzymam, trzymam. Bierz paprykę i smaruj go.
– Łaaaa!!! Na pomoc!!!
– Zamknij mordę! To lecznicza papryka. Kupowaliśmy w Internecie. Nawet sobie nie wyobrażasz ile kasy wydaliśmy na ciebie… Weź go trzymaj mocniej! No przecież wcelować nie mogę!
– Na pomoc!!!
– Nie drzyj się. Pomyśl: jakbyś dostał raka, dopiero by było. A ty smaruj go szybciej bo długo nie utrzymam sukinsyna. O, tak. Dokładnie. Jeszcze bliżej nosa…
– Aaaa!!! Nie do oczu! Zlitujcie się! Aaaa!!! Kuźwa, jak piecze!!! Aaaa!!!
– Ile razy mamy ci powtarzać, że to dla zdrowia? Two-je-go zdrowia! Inny to by nam dziękował.
– Dobra, Tę stronę mamy z głowy. Ja go jeszcze przytrzymam, a ty ściągaj mu gacie, bierz nową paprykę i smaruj mu dupę.
– Nie!!! Nie zgadam się! Kuźwa, jak mnie oczy pieką!
– W ogóle go nie słuchaj, tylko ściągaj mu gacie.
– Zesram się z bólu prosto na was!!!
– A tylko spróbuj. Tylko spróbuj!
– Aaaa! Aaaa!!!
– O, tak. Powoli, powoli, dookoła… no żeż!!!
– To przypadkiem. Jak się szarpnął. Mówiłeś, że go będziesz trzymał.
– No trzymam przecież! Ręce mi już mdleją! A ty co wyprawiasz?!
– No, jak to, co? Powoli, dookoła dziury w dupie, po brzeżku – jak mówiłeś.
– A potem lu go – cały strąk papryki zasuwasz mu w tyłek aż po szypułkę?!
– Mówiłem: wierzgnął, to samo wpadło.
– Taa, samo…
– Łaaa!!!
– Zamkniesz wreszcie tę mordę, mazgaju?! Przynajmniej nie będziesz miał raka odbytu.
– Aaaa!!! Odbytu też nie! Pieeeczeee!!! Na pomoc!!!
– Ile to się trzeba namęczyć dla dobra takiego niewdzięcznego kutafona! Zamiast się cieszyć, dopingować, prosić – ten jeszcze wrzeszczy, wierzga i wyzywa.
– No ja przecież raka nie mam!!!
– I nie będziesz miał. To papryka antyrakowa – prawdziwy hit. Pokazywaliśmy ci przecież w Internecie.
– Ale nie wiedziałem, że wy to tak na poważnie. Że to tylko taka ciekawostka, jak inne! Kuźwa, przecież umrę!!! Z bólu!!!
– Zamknij się ciemniaku jeden! Umarłbyś gdyby nie my! Dostałbyś raka i umarł! Normalna medycyna jest tu bezradna.
– Kurwa! Jak tylko mnie wypuścisz, to wam pokażę medycynę! Ortopeda was nie poskłada!
– Jebnij mu! Jebnij w tę mordę niewdzięczną!
– Aaaa!
– Zamknij się! Nic nie wiesz o medycynie naturalnej!
– W dupie mam tę waszą medycynę! Sami ja tam wsadziliście!
– To już była bezczelność! Jebnij mu jeszcze! Mocniej! Jeszcze mocniej!
– No to przegięliśmy.
– Może tylko stracił przytomność?
– Kurde, a prawie byśmy go wyleczyli.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Ścieżki Zacharego. O tomiku "Kim jest Zachary?" Joanny Wicherkiewicz.

  Dygresja zamiast wstępu Tytuł książki poetyckiej Joanny Wcherkiewicz, Kim jest Zachary? tylko z pozoru brzmi niewinnie. Pytanie o czyjąś tożsamość zadajemy w odniesieniu do innych osób po wielokroć, i po wielokroć skupiamy się na rozmaitych jego aspektach nie zwracając na co dzień uwagi na to, jakie istotnie ważkie problemy ono zawiera. Tymczasem zagadnienie tożsamości to coś, co w literaturze obecne jest od zawsze – i od zawsze poza jej granice wykracza. „ O tym jak istotne jest to zagadnienie świadczy choćby to, że występuje ono nieustannie w rozmaitym natężeniu u kolejnych myślicieli i poetów” – pisze w jednym ze swoich artykułów filozof, dr Włodzimierz Zięba. [1] Wystarczy powrócić myślą do początków, np. do Odysei Homera, gdzie widzimy głównego bohatera w jaskini cyklopa, Polifema. Gdy potwór zadaje Odyseuszowi pytanie, kim on jest, jakie jest jego imię? Ten odpowiada „Nikt”. Polifem uwierzył chytremu Grekowi i stało się to przyczyną jego porażki, ale przede wszystkim wy
Czytaj więcej

Wieniedikt Jerofiejew – pijak, pisarz, misjonarz

Wydawać by się mogło, że twórczość Wieniedikta Jerofiejewa jest w Polsce znana i popularna. Przede wszystkim jego najsłynniejsze dzieło, Moskwa-Pietuszki , które przyniosło mu światową sławę. Jednakże, gdy rozmawiam z ludźmi, którzy zdają się być jego miłośnikami, okazuje się, że tak naprawdę niewiele na ten temat wiemy. Nie ułatwia sprawy fakt, iż sam Jerofiejew znany był ze skłonności do konfabulacji na swój temat i rozpuszczał różne wersje dotyczące niektórych fragmentów swojego życia. Może to właśnie sprawia, że nie doczekał się jak dotąd solidnej biografii, a za to sporej liczby rozmaitych szkiców biograficznych rozproszonych głównie po Internecie, ale i również po dość licznych w Rosji publikacjach poświęconych jego twórczości i jego sylwetce. Fenomen Wieniedikta Jerofiejewa jest bowiem nieustannie żywy w rosyjskiej literaturze i powiązanych z nią naukach. Dla niektórych zagadnienia związane z jego twórczością i jego sylwetką stały się dziełem życia, jak np. dla Eduarda Właso
Czytaj więcej

PAN SPOZA I RASIZM

Pan Spoza często był zapraszany  do miłych ludzi, chwalony i komplementowany. Często też użalano się nad nim („Och, jaki on biedny, prześladowany”) nawet wtedy, gdy mówił, że nie jest wcale źle: że ma pracę („Och, ten wyzysk!”), że ma rodzinę („Och, to zacofanie!”), że ma przyjaciół („Wykluczenie!”). Pan Spoza także chciał być miłym dla miłych ludzi. Często rozmawiali o wolności i o tym, że każdy powinien mieć prawo do własnego zdania i do wyrażania swoich poglądów. Kiedyś powiedział: „Nie podoba mi się, że nie macie żon, choć macie dzieci i że współżyjecie ze sobą nawzajem. Nie mogę i nie chcę wam niczego zabraniać, ale uważam, że to niedobrze”. I tak pan Spoza został rasistowskim suprematystą.
Czytaj więcej