O przyjmowaniu aksjomatów

 

Scena 1, Portiernia

 

Pierwszy

Dzień dobry

 

Portier

Panowie umówieni?

 

Drugi

Właściwie to…

 

Pierwszy

Tak. Umówieni

 

Portier

Tak? A przez kogo?

 

Drugi

My z aksjomatu

 

Portier

Skąd?

 

Pierwszy

Jesteśmy umówieni z aksjomatu

 

Portier

Pierwsze słyszę…

 

Drugi

Nie słyszał pan? Naprawdę?

 

Portier

Aksjomat… aksjomat… A co to…?

 

Pierwszy

Może i pan nie słyszał, ale nie znaczy to, że nie istnieje. Pański szef powinien wiedzieć, a szef pańskiego szefa już z pewnością słyszał o aksjomatach. Proszę pana, my nie mamy czasu. Gdzieś się wpisać?

 

Portier

Tu, w książce. Jakiś dokument, dowód?

 

Pierwszy

No coś pan? Jaki dowód? Mówiłem, że my z aksjomatu.

 

Portier

No, ale…

 

Drugi

Nie mamy czasu.

 

Pierwszy (wpisując się)

W rubryczce „numer dowodu” wpiszemy „aksjomat” i powinno w zupełności wystarczyć.

 

Scena 2, Sekretariat

 

Sekretarka

Panowie umówieni?

 

Drugi

My z aksjomatu

 

Sekretarka

Skąd?

 

Pierwszy

Proszę powiedzieć szefowi, że przyszliśmy

 

Sekretarka

Ale ja nie mam zapisanego żadnego aksjomatu…

 

Pierwszy

Proszę powiedzieć szefowi. On będzie wiedział.

 

Sekretarka

Chwileczkę (Otwiera drzwi do gabinetu i wchodzi. Po chwili słychać stamtąd szepty i głos)

 

Głos zza drzwi

Aksjomatu? Jakiego aksjomatu? (znowu szepty)

 

Pierwszy

Przepraszam, możemy?

 

W drzwiach ukazuje się sekretarka

Sekretarka

Nie wiem, czy szef was przyjmie…

 

Pierwszy

Halo, proszę pana. Możemy wejść, czy będziemy tu stali i snuli jałowe dyskusje?

 

Głos zza drzwi

A to niby dlaczego?

 

Pierwszy

Przecież czasami trzeba przyjąć jakieś aksjomaty.

 

Glos zza drzwi

Dobra, niech ich pani wpuści.

 

Rafał Zięba

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Z okazji 80 rocznicy Powstania Warszawskiego zamieszczam fragment mojego posłowia do książki Hanny Marczewskiej Zapiski z Powstania Warszawskiego na Bielanach .  Od Miletu po Warszawę. Refleksje nad noumenon heroizmu (Fragmenty)   Czas i miejsce akcji. Struktura historii Akcja tej pasjonującej opowieści zaczyna się na Bielanach. Czas – Powstanie Warszawskie, jeden z najbardziej heroicznych zrywów w historii Polaków. Wydaje się, iż historia Powstania jest dość dobrze rozpoznana i opisana, jednak nadal nie dość suplementów, wspomnień, dopowiedzeń, które tę wiedzę uzupełniają, czynią ją bardziej spoistą i uświadamiają specyfikę tego zrywu. Jest to ważne, ponieważ z rozmaitych powodów, Powstanie staje się ze współczesnego punktu widzenia coraz bardziej niezrozumiałe. Co więcej: dzieje się tak nie z winy samej historii, a zmian w sposobie myślenia, jakie zachodzą wraz z upływem dekad i przemarszem pokoleń. Z dzisiejszego punktu widzenia świat, i dotyczące go wydarzenia, zd...
Czytaj więcej

Ścieżki Zacharego. O tomiku "Kim jest Zachary?" Joanny Wicherkiewicz.

  Dygresja zamiast wstępu Tytuł książki poetyckiej Joanny Wcherkiewicz, Kim jest Zachary? tylko z pozoru brzmi niewinnie. Pytanie o czyjąś tożsamość zadajemy w odniesieniu do innych osób po wielokroć, i po wielokroć skupiamy się na rozmaitych jego aspektach nie zwracając na co dzień uwagi na to, jakie istotnie ważkie problemy ono zawiera. Tymczasem zagadnienie tożsamości to coś, co w literaturze obecne jest od zawsze – i od zawsze poza jej granice wykracza. „ O tym jak istotne jest to zagadnienie świadczy choćby to, że występuje ono nieustannie w rozmaitym natężeniu u kolejnych myślicieli i poetów” – pisze w jednym ze swoich artykułów filozof, dr Włodzimierz Zięba. [1] Wystarczy powrócić myślą do początków, np. do Odysei Homera, gdzie widzimy głównego bohatera w jaskini cyklopa, Polifema. Gdy potwór zadaje Odyseuszowi pytanie, kim on jest, jakie jest jego imię? Ten odpowiada „Nikt”. Polifem uwierzył chytremu Grekowi i stało się to przyczyną jego porażki, ale przede wszystki...
Czytaj więcej

* * *

  Życie jest głupie i uparte. Odradza się gdziekolwiek bądź na poczekaniu. Kwitnie, zmienia formy, gatunki, style bycia, a jednak trwa niezmiennie na odwiecznych prawach. Śmierć jest cierpliwa. Zawsze wyczeka odpowiedniej chwili: chwili słabości, niewiary lub przesadnego entuzjazmu. Wybierze odpowiednią strategię. Zaatakuje znienacka lub na odwrót, z daleka będzie dawała znaki paraliżując grozą. Wydawać by się mogło, że śmierć zawsze bierze co swoje, prośbą, groźbą lub pokusą, lecz okazuje się później, że życie znów odradza się gdziekolwiek bądź na poczekaniu. 
Czytaj więcej